andromeda

Arada sırada olur öyle; başıboş bir gezegen gelir sana çarpar. Sen yörüngende edebinle takılırken, gelir sana çarpar. Zaman kırılır, kütlen kırılır, uzay kırılır, kalbin kırılır… Uzayda başıboş gezinirsin, amacından saparsın. Ama o sana çarpan şahsiyetsiz gezegen, hiçbir şey olmamış gibi devam eder her şeye. Andromeda’ya senden önce ulaşır!  Sen ise yörüngeden çıkarsın, hayran olduğun manzaradan uzaklaşırsın. Ama hayat bu, böyle bir şey; unutursun, alışırsın. Ya da unutamaz, aşınırsın. Santim santim… Arada sırada olur öyle.