fil yokuşu*

kendimde epey uzun zamandır denediğim sosyal medyanın üzerimde etkisini gördüğüm birtakım etkilerinden bahsedeceğim. 1.bir süre önce instagram hesabımı dondurdum daha sonra hesabım açılmadı.ben de uğraşmadım.kendime şunu sordum paylaştığımız kadar mıyız yaşadığımız kadar mı?ben şimdiye kadar sıkı sıkı telefonuna bağlı birey olmamama rağmen instagram’da fotoğraf paylaşıp başkalarını dikkate alıyordum.ama kullanmayı bıraktığımdan beri çok şey değişti.insanların size sunduğu storylerden tutun aktif olup olmamaya kadar her şeyin vaktinizi aldığı kadar ruhsal bozukluklara da yer açıyor.bunlarla ilgili deneylerden bahsetmeyeceğimaama kendim araştırdım anksiyete ve depresyonu çok ciddi oranda azaltıyor uzak kalmak.birileri sürekli sizin o anlık yaşamadığınız güzel şeyleri paylaşmakla meşgulken sürekli bir kıyaslama içindeyiz.o bunu yaşıyor vay be ben oturuyorum vs.hepimiz yaşıyoruz bunu inkar etmeyelim.ama ondan önce biz de yaşadık bu durumu ve çoğu gerçeğin yansıtılmaması durumu var.‘b...

kalbim, ceplerine çakıltaşları doldurmuş bir çocuktun sen.hatırlarken kendini incittiğin çocukluğunu,karıncalara sakalık,kuşlara kafeslik yaptığın çocukluğunu,koşa koşa bir yere varamadığın çocukluğunu ağzından kaçırınca mahalledeki çamur ahalisinden çocukların üzerinde bıraktığı bir küfür ağırlığıyla susmak istiyorsun tüm dünyaya.sırtında biriktirdiğin mavi lekeler yorulunca hep göğe yaslandığından.yine de yoruldum diyemedin.hep gitmeye meyilli halllerinle dünyada ikametgahını bulamadık hiç. daha küçükken adam olan ve etrafını kuşatan çocukların yanında ‘kaleye adam gerekiyor’ oldun sen.el kızartmaca oynarken eli en alttaki,seksek oynarken en son sıradaki,yanmak nedir bilmeyen veyahut hiç de öğrenenemiş çocuklarla ip atlarken atlayamayan arkadaşlarının yerini alayım gülsün dediği oldun sen.onların arasında sen cenaze arabasına ağlamış bir çocuktun.kızamık çıkaran arkadaşın için yas ilan eden üstünü hafifçe örtüp alnına nemli bez koyma isteği gelirdi içine birden. hep de çirkin d...